Οι παραστάσεις αυτές φέρνουν νέες οπτικές, καινοτόμες προσεγγίσεις και σύγχρονους πειραματισμούς μέσα σ’ ένα θέατρο που αγωνιά να βρει τον τρόπο να αποτυπώσει την εποχή και να συνομιλήσει με μια πραγματικότητα που αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς.
 
Στο «Hungarian Acacia» των Kristóf Kelemen και Bence György Pálinkás από την Ουγγαρία, ένα δέντρο γίνεται αντικείμενο πολιτικών αντιπαραθέσεων και επιχειρείται μια διαφορετική νοηματοδότηση στον συμβολισμό του, έτσι ώστε από τις πατριωτικές συνδηλώσεις που έχει αποκτήσει στο πλαίσιο της κυβερνητικής ρητορικής, να αποτελέσει το σύμβολο μιας πιο προοδευτικής προοπτικής για τη χώρα. Παράλληλα, από την Ουγγαρία, το έργο του János Térey, «Lot - the grass is fatter in Sodom», σε σκηνοθεσία Balázs Kovalik, χρησιμοποιώντας τη βιβλική ιστορία, φέρνει στο προσκήνιο ξανά το θέμα της υποδοχής των ξένων, συνδέοντάς το με τις σύγχρονες ηθικές και πολιτικές συνθήκες της Ουγγαρίας.

Τρεις παραστάσεις από τη Γαλλία, κινούνται σε εντελώς διαφορετικές γραμμές. O David Geselson στην «Doreen», με αφορμή τη σχέση του Γάλλου φιλοσόφου Αντρέ Γκορζ με τη σύζυγό του, μας μιλάει για έναν δυνατό δεσμό που κράτησε το ζευγάρι ενωμένο μέσα στις ανακατατάξεις του 20^ου αιώνα. Στο «Crash Park: The Life of an Island» του Philippe Quesne από την άλλη, μια ομάδα ανθρώπων μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα, προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα ερημικό νησί, όπου τα πάντα είναι πιθανά.  Από τη Γαλλία πάλι, αλλά με μια ομάδα Βραζιλιάνων χορευτών, το «Boxe Boxe Brasil», είναι ένα θέαμα που συνδυάζει την πυγμαχία και τον χορό, αναμειγνύοντας τη μουσική του Κουαρτέτου Debussy με τις φιγούρες της χιπ χοπ.

Η συμπαραγωγή δύο χωρών (Ιρλανδίας/Αγγλίας) της ομάδας των Dead Centre, «Beckett’s Room», μας οδηγεί σε μια παράσταση απουσίας του ανθρώπινου στοιχείου. Όλα στη σκηνή συμβαίνουν κανονικά, αλλά ενώ οι φωνές των χαρακτήρων ακούγονται και ο χώρος επηρεάζεται από τις κινήσεις τους, τα σώματα επί σκηνής απουσιάζουν.