«Renacimiento»
από τους La Tristura

Τα τελευταία χρόνια, εργαζόμασταν σε μεγαλύτερα θέατρα, με καλύτερες συνθήκες, και μπορούσαμε να υπολογίζουμε σε μια ομάδα από εργάτες, από τεχνικούς, με τους οποίους αναπτύξαμε πιο περίπλοκα στησίματα. Βλέπουμε το ταξίδι αυτό των φωτισμών, των μηχανισμών σκηνής και της κατασκευής του χώρου, ως μια διαβατήρια τελετή. Πάντοτε θεωρούσαμε ότι μέσα σε αυτή τη μυστικιστική, και παράλληλα, πολύ εστιασμένη αναζήτηση, κρυβόταν ένα κομμάτι με έντονη θεατρικότητα, με το οποίο κάποια στιγμή θα καταπιανόμασταν. Η ώρα αυτή ήρθε.
 
Το «Renacimiento» εστιάζει στους μικρόκοσμους μιας σκηνής η οποία στήνεται από και για τους εργάτες, στο είδος της αντιμετάθεσης που δημιουργείται εκεί· και θεωρούμε ότι αυτό κρατά μερικά από τα κλειδιά που αφορούν την εργασία μετά τη βιομηχανική επανάσταση και πριν την ψηφιακή. Είναι ένα είδος συνεργασίας που παραμένει σταθερή και απτή.
 
Το «Renacimiento» δημιουργεί ένα σύμπαν μέσα στο οποίο μπορούμε να μιλήσουμε για τα σχεδόν πενήντα χρόνια ισπανικής δημοκρατίας. Ένα τοπίο, κάποιες φορές υπνωτιστικό, άλλες φορές βίαιο, όπου μπορούμε να θαυμάσουμε, αλλά και να αναρωτηθούμε ως προς την ικανότητά μας για δημιουργία, για συνεργασία, για εύρεση νέων τρόπων συσχετισμού των ατόμων, κοινωνικά και διαπροσωπικά.
 
Το «Renacimiento» αντλεί από εμβληματικές στιγμές της ιστορίας της δημοκρατίας μας, που μετρά λιγότερο από 50 χρόνια. Αυτό το τοπίο ξαναχτίζει άλλοτε υπαινικτικά και άλλοτε πιο παραστατικά τα τελευταία χρόνια της ιστορίας μας. Δεν θέλουμε να κρίνουμε ξανά την ιστορία, αλλά να τη δούμε από διαφορετική οπτική γωνία. Ίσως έτσι αντιληφθούμε ότι η δημοκρατία μας διανύει την παιδική της ηλικία και καθετί εκκρεμεί να εξελιχθεί.
 
Τα τελευταία χρόνια, έπειτα από κινήματα όπως αυτό της 15^ης Μαΐου, της Αραβικής Άνοιξης ή του Occupy Wall Street, φαίνεται πως αρχίσαμε να μιλάμε για πράγματα που παλιότερα παραβλέπαμε. Αλλά ο διάλογος, είτε επειδή δεν τον έχουμε εξασκήσει είτε επειδή δεν τον θέλουμε, μοιάζει να γίνεται χωρίς τη βαθειά επιθυμία για ανταλλαγή. Θα έλεγε κανείς ότι απλώς χρησιμοποιούμε τη λέξη «διάλογος» για να συνεχίσουμε να μιλάμε μόνοι.
 
Το θέατρο είναι ο τόπος όπου η κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της, τις πληγές της και τα σκοτάδια της. Και την ίδια στιγμή είναι ένας τόπος γιορτής, μια παράξενη όαση όπου η ανθρώπινη συνάντηση γίνεται ακόμη εφικτή· μια πραγματική και «χειροπιαστή» επαφή, μέσα στην οποία μπορούμε να αισθανθούμε ότι δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο. Πάντοτε νοιώθαμε αυτή τη διττή ιδιότητα του θεάτρου. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, σε αντίθεση με την έννοια της λέξης «Reconquista» [Ανάκτηση], που χρησιμοποιήθηκε προσφάτως από την ισπανική ακροδεξιά, εμείς φέρνουμε εδώ την ιδέα της Αναγέννησης [Renacimiento], που με έναν αθώο, σχεδόν αφελή τρόπο, μας υπενθυμίζει ότι μάλλον θα θέλουμε να ξυπνήσουμε ξανά αύριο το πρωί. Και ότι, σε όποια κατάσταση και να βρισκόμαστε, τώρα που καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ, η ζωή ξαναρχίζει ασταμάτητη εδώ και τώρα.
 
Γλώσσα: Ισπανικά
Υπότιτλοι: Ελληνικά,  Αγγλικά