«Doreen»
 
Κείμενο/Σκηνοθεσία: David Geselson
Σκηνικά: Lisa Navarro
Κοστούμια: Magali Murbach
Βίντεο: Jérémie Scheidler Thomas Guiral
Φωτισμοί: Jérémie Papin
Σχεδιασμός ήχου: Loïc Le Roux
Κατασκευές: Flavien Renaudon
Χειριστής κονσόλας φωτισμού: Sylvain Tardy Arnaud Olivier
Χειριστής κονσόλας ήχου και βίντεο: Arnaud Olivier, Julien Reis
Συνεργάτες: Elios Noël, Jean-Pierre Baro, Jeanne Candel 
Διευθυντής σκηνής: Sylvain Tardy
Παραγωγή: Compagnie Lieux-dits
Οργάνωση παραγωγής: Noura Sairour
Οργάνωση περιοδείας/Υπεύθυνος επικοινωνίας: AlterMachine ICaroleWillemot
 
Επί σκηνής: Laure Mathi, David Geselson
 
Συμπαραγωγή:
Théâtre de Lorient, centre dramatique national, Théâtre de la Bastille, Théâtre Garonne, Scène Européenne – Toulouse,  Théâtre de Vanves.
 
Με τη βοήθεια των DRAC Ile-de-France, du Fonds de dotation Porosus, Spedidam και Arcadi Ile-de-France.
Το κείμενο Doreen έλαβε ενίσχυση καλλιτεχνικής δημιουργίας από το Centre national du Théâtre.

Ευχαριστούμε τους Théâtre Ouvert – Centre national des Dramaturgies Contemporaines, La Chartreuse de Villeneuve Lez Avignon – centre national des écritures du spectacle et de l’IMEC – Institut Mémoires de l’édition contemporaine και Nouveau théâtre de Montreuil, centre dramatique national

Καλλιτεχνική φιλοξενία στο Carreau du Temple (σεζόν 2015/2016). Η Compagnie Lieux-dits είναι πιστοποιημένη από το γαλλικό υπουργείο πολιτισμού – DRAC Île-de-France

Το έργο «Doreen» πήρε το βραβείο κριτικών του 2017 ως το καλύτερο γαλλικό θεατρικό έργο.

Το κείμενο του «Doreen» εκδόθηκε από τις εκδόσεις Lieux-dits. Το κείμενο του «Doreen» βραβεύτηκε από το CONTXTO Artcena και μεταφράστηκε στα αγγλικά από τη Jennifer Gay.

Σημείωμα σκηνοθέτη
 
Ανακάλυψα τον Αντρέ Γκορζ μέσα από το έργο του Letter à D., λίγους μήνες αφού εκδόθηκε, το 2006. Βαθιά συγκινημένος από το κείμενο, είχα αποφασίσει να ασχοληθώ με τη θεατρική του αναπαράσταση και σκηνοθεσία. Μετά την παραγωγή τού En Route-Kaddish, μια στενή συνεργασία με τον ηθοποιό Elios Noël επέτρεψε σ’ αυτό το νέο συγγραφικό εγχείρημα να πάρει μορφή, προσπερνώντας εντελώς τα ερωτήματα αυτοβιογραφικής μυθοπλασίας που έθετε εκείνη η παράσταση.
 
Προσπάθησα να γράψω μια φωνή για τη Ντορίν. Έπειτα, μέσα από αυτή τη φωνή, ξαναεμφανίστηκε και ο Ζεράρ. Τελικά, η ιδέα ενός μυθοπλαστικού πλαισίου οριστικοποιήθηκε.
 
Για τη συγγραφή του προηγούμενου έργου μου En Route-Kaddish, χρειάστηκα πολύ χρόνο, διότι έκανα εκτεταμένες έρευνες στα έγγραφα και τα αρχεία της οικογένειάς μου. Το οικογενειακό αυτό ιστορικό αντικατόπτριζε μια ιστορία μεγαλύτερης κλίμακας: την ιστορία της σύγκρουσης του Ισραήλ με την Παλαιστίνη. Αφορούσε οικογενειακά και προσωπικά κληρονομήματα, ιστορικά γεγονότα και πολιτική.
 
Με αρχική μου αφετηρία την αφήγηση του Letter to D., προσπάθησα να μάθω περισσότερα για τη Doreen, ερευνώντας τα αρχεία του ζευγαριού. Λίγους μήνες πριν την αυτοκτονία τους, ο Ζεράρ είχε ήδη οργανώσει τι θα γινόταν μετά τον θάνατό τους. Άφησε στο IMEC (Institute for Contemporary Publishing Archives) όλα τα επαγγελματικά και προσωπικά του αρχεία: έγγραφα ερευνών, δοκίμια, κριτικές, άρθρα εφημερίδων, χειρόγραφα, αλληλογραφία, οικογενειακά αρχεία, φωτογραφίες, φιλμ, συλλογές γραμματοσήμων, δίσκους μουσικής και πολύτιμα αντικείμενα. Αφού πέρασα κάποιο διάστημα κάνοντας έρευνες στο IMEC και διαβάζοντας τα έργα του Γκορζ, ξεκίνησα σταδιακά τη δική μου απόπειρα να αναδημιουργήσω το ιστορικό του έρωτά τους. Έλειπαν πολλά στοιχεία. Ο Γκορζ είχε αφήσει πολύ αρχειακό υλικό για το φιλοσοφικό και δημοσιογραφικό του έργο, αλλά σχετικά λίγα πράγματα για την προσωπική του ζωή. Η γνωριμία μου με άτομα του κύκλου του με βοήθησε να μάθω κάτι παραπάνω. Όμως, όσο πιο πολύ πλησίαζα το αυθεντικό πρότυπο, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι έπρεπε να απομακρυνθώ από αυτό, για να μπορέσω να συνθέσω τη δράση. Έτσι, αποφάσισα να εισχωρήσω στις τρύπες και τις χαραμάδες που είχαν αφήσει πίσω τους, και να δημιουργήσω μια Ντορίν κι έναν Ζεράρ, που θα μας αποκάλυπταν όσα θα μαθαίναμε για ένα ζευγάρι με το οποίο θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε σήμερα -σχεδόν δέκα χρόνια μετά την αυτοκτονία τους. Αυτή η συγκεκριμένη ζώνη τριβής ανάμεσα σε ένα απολύτως αληθινό παρελθόν και ένα μυθοπλαστικό παρόν, που παρουσιάζεται από δύο τριανταπεντάχρονους ηθοποιούς οι οποίοι διαπερνάν ανθρώπινες ηλικίες και ιστορικές εποχές, μοιάζει αρκετά ακριβής για να δημιουργήσει ένα θεατρικό αποτέλεσμα, βασισμένο στο γραπτό του Αντρέ Γκορζ. Στο έργο υπάρχει επίσης και ένας αντικατοπτρισμός: στο Letter to D., ο ίδιος ο Γκορζ πλάθει και δημιουργεί μια αναπαράσταση του ζευγαριού που ήταν αυτός και η Doreen. Το έργο του άντλησε επίσης από αυτή τη συγκρκιμένη φόρμα αναπαράστασςη του πραγματικού, το οποίο διακριτικά χρησιμοποιεί τη φαντασία για την εξυπηρέτηση της αφήγησης. Πάνω σε αυτή τη βάση πραγματικότητας και μυθοπλασίας, η Doreen προσφέρει έναν θεατρικό παραλληλισμό σε αυτή τη λογοτεχνική απεικόνιση. Θα κινηθούμε σταθερά από έγγραφες μαρτυρίες και πραγματικές ιστορίες, σε σκηνές έγγαμου βίου όπως τις φαντάζονται και τις αποδίδουν αυτοσχεδιαστικά οι ηθοποιοί, στηριγμένοι στις προαναφερθείσες μαρτυρίες. Πώς εκδηλώνονται στην προσωπική ζωή του Γκορζ τα πολιτικά και κοινωνικά ερωτήματα, με τα οποία ασχολήθηκε στα δοκίμιά του;
 
Όπως έκανε και ο Γκορζ όταν εξέδωσε το Letter to D., θα καλέσουμε τον κόσμο να μπει στην προσωπική ζωή του ζευγαριού. Θα επινοήσουμε μια μορφή παράστασης που θα επιδιώκει να θολώσει τα όρια ανάμεσα σε ηθοποιούς και θεατές, πραγματικότητα και μυθοπλασία, και να ανακαλύψει τη σωστή εγγύτητα, την πιθανότητα για μια ευγενική αποκάλυψη που προκαλεί συγκίνηση παρόμοια με αυτήν που προκαλεί η μοναχική ανάγνωση της συγκλονιστικής ιστορίας αγάπης δύο ανθρώπων, που προτίμησαν να πεθάνουν μαζί, παρά να διακινδυνέψουν να χάσουν ο ένας τον άλλο.
 
Το έργο καταπιάνεται με τον έρωτα και την εγκατάλειψη, με την ουτοπία και την πολιτική απογοήτευση, και με ό,τι απομένει μετά τον θάνατο. Ο Ζεράρ κι η Ντορίν δεν είχαν παιδιά. Ο Ζεράρ έλεγε ότι δεν ήθελε παιδιά διότι «θα τα ζήλευα, ήθελα να κρατήσω τη Ντορίν μόνο για μένα!» Στα είκοσι χρόνια που έζησαν στο Βοσνόν, φύτεψε ένα δασάκι από 200 δέντρα. Λίγους μήνες πριν την αυτοκτονία τους, ο Αντρέ είπε: «Αυτό που θα μείνει από μας, είναι τα δέντρα». Όμως σήμερα, όταν αντιμετωπίζουμε τη βαρβαρότητα που συχνά ανέλυε στα γραπτά του, όταν αυτή η βαρβαρότητα αρχίζει να φαίνεται στον τρομακτικό ορίζοντα της εποχής μας, διαφαίνεται ότι, τελικά, το «Γράμμα» θα παραμείνει το πραγματικό τους κληροδότημα.
 
Λίγους μήνες μετά την έκδοση τού Letter to D, ο φίλος τού Αντρέ Paul Virilio έγραψε: «Σε τούτο τον κόσμο των καταστροφών, έχουμε ακόμα αυτό. Σας ευχαριστώ που υπήρξατε· που δείξατε ότι, αντί να είναι απόσυρση στον εαυτό, η αγάπη μπορεί να ανανεώνεται και να ανθίζει σε όλη τη διάρκεια μιας ζωής, προσαρμοζόμενη στις διαδοχικές μεταλλάξεις της εποχής στην οποία συμμετείχατε ενεργητικά ως ζευγάρι».
 
Θα προσπαθήσουμε να μεταδώσουμε αυτό το κληροδότημα, και συγχρόνως να είμαστε και ανάμεσα στους αποδέκτες του.
   
 
 

David Geselson
 
Συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης. Έγραψε, σκηνοθέτησε και έπαιξε στο έργο Doreen» που κέρδισε το Βραβείο Κριτικών του 2017 ως το καλύτερο γαλλικό έργο (βασισμένο στο «Γράμμα στη Ντ.» του Αντρέ Γκορζ), όπως επίσης και στα έργα En Route-Kaddish», «Lettres non-écirtes». Έγραψε και σκηνοθέτησε το Le silence et la peur». Σκηνοθέτησε το «Eli Eli» του Thibault Vinçon και το «Les Insomniaques» του Juan Mayorga, το «Poing» της Pauline Peyrade στο Teatro Español της Μαδρίτης. Θα σκηνοθετήσει το «La Bohème» στην Όπερα της Νανσί. Εξέδωσε το βιβλίο «Lettres non-écrites» («Γράμματα που δεν γράφτηκαν») στον εκδοτικό οίκο Le Tripode.
 
Πρόσφατα έπαιξε στο «Bovary», που ανέβηκε το 2016 στο Théâtre de la Bastille σε σκηνοθεσία του Tiago Rodrigues, και θα ξαναπαίξει με τον ίδιο σκηνοθέτη στο «Le Choeur des amants» (2021) και στον «Βυσσινόκηπο» του Άντον Τσέχοφ, που ανέβηκε τον Ιούλιο του 2021 στο φεστιβάλ της Αβινιόν, στο Cour d’honneur του Palais des papes.
 
Σπούδασε στα École du Théâtre National de Chaillot, École de théâtre «Les Enfants Terribles” και στο Conservatoire National Supérieur d’ Art Dramatique.
 
Έχει παίξει σε σκηνοθεσίες των Brigitte Jaques στο έργο «La Marmite» (Plautus’ Aulularia), Cécile Garcia-Fogel στο «Foi», «Amour», «Espérance»(«Πίστη, αγάπη, ελπίδα» του Έντεν φον Χόρβατ), Gilles Cohen στο «Théâtre à la campagne» του David Lescot, David Girondin-Moab και Muriel Trembleau στο «Le Golem» (θεατρική προσαρμογή του Gustav Meyrink), Christophe «Rauck στο Le Revizor» («Ο επιθεωρητής» του Νικολάι Γκόγκολ), Gabriel Dufay στο «La Ville» (Yevgeni Grishkovetz), Jean-Pierre Vincent στο «Meeting Massera» του Jean Charles Massera, Volodia Serre στο «Les Trois Soeurs» («Οι τρεις αδελφές» του Άντον Τσέχοφ), Juliette Navis και Raphaèle Bouchard σε ένα συλλογικό έργο με τίτλο «Mont-Royal», και Jean-Paul Wenzel στο «Tout un homme».
 
Επίσης, έχει εμφανιστεί ως ηθοποιός στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη, με σκηνοθέτες τους Elie Wajeman στο «Alyah and Les Anarchistes» (Quinzaine des Réalisateurs – Κάννες 2012 και Semaine de la critique – Κάννες 2015 ), François Ozon στο «Grâce à Dieu», Isabelle Czajka στο «La Vie domestique», Olivier de Plas στο QI, Rodolphe Tissot στο «Ainsi-soient-ils» (2^η και 3^η σεζόν), Vincent Garanq στο «l’Enquête», καθώς και σε ταινίες μικρού μήκους με σκηνοθέτες τους Muriel Cravatte, Antonin Peretjatko, Marie Donnio και Etienne Labroue.
 
Ο David Geselson ίδρυσε την Compagnie Lieux- Dits το 2009. Η ομάδα ασχολείται κυρίως με τη δημιουργία σύγχρονων κειμένων και πειραματικών θεατρικών έργων. Η σύνδεση μυθοπλασίας και πραγματικότητας αποτελεί τον πυρήνα της δουλειάς τους. Η δυναμική με την οποία η εξουσία επηρεάζει βαθιά και διαμορφώνει τα άτομα, σε συνδυασμό με τον τρόπο με τον οποίο τα πρόσωπα αυτά μπορούν με τη σειρά τους να μεταβάλουν την πραγματικότητα, αποτελεί το κοινό σημείο των παραγωγών τους. 
 
Στο κέντρο του οράματός τους βρίσκεται μια ισχυρή δυναμική ανάμεσα σε έναν συγγραφέα και μια ομάδα ηθοποιών, αφοσιωμένων στη δημιουργία κειμένων και έργων για το θέατρο, τα οποία ασχολούνται με σύγχρονα πολιτικά, φιλοσοφικά και ποιητικά ζητήματα.