Ο κόσμος όπως έχει καταντήσει μοιάζει με ένα μελόδραμα παραλογισμών, ψευδών ειδήσεων και μετα-αληθειών. Κάπου ανάμεσα στον τρόμο και το θαύμα, ανάμεσα στην παράδοση και την αντίσταση, τις αλήθειες και τα μυθεύματα, τη δημοκρατία και την απειλή κατάρρευσής της, κολυμπάμε, αναζητώντας ένα πιο στέρεο έδαφος να πατήσουμε, να ξεφύγουμε από το σκοτάδι της αβεβαιότητας.Και είναι ακριβώς σε αυτό το ενδιάμεσο όπου αναδύεται γόνιμος χώρος για καλλιτεχνικό όραμα, δημιουργία και ελπίδα: ένας χώρος συγκέντρωσης και ανταλλαγής απόψεων. Ένας χώρος όπου μπορούμε να ακούσουμε, να οραματιστούμε, να ονειρευτούμε, να συμφωνήσουμε, να διαφωνήσουμε.
Ακολουθώντας το πνεύμα του «Hope in the Dark» της Rebecca Solnit, αγκαλιάζουμε το αόρατο, το ημιτελές, το μέλλον — πιστεύοντας ότι ακόμη και εν μέσω ρήξης, μπορούν να σπαρθούν σπόροι σύνδεσης και φαντασίας. Υπάρχει φως και στο σκοτάδι. Αρκεί κάποιος να το αναζητήσει.
Σε έναν κόσμο που δονείται ανάμεσα στην κατάρρευση και την επανεφεύρεσή του, στρεφόμαστε σε καλλιτέχνες των οποίων τα έργα φτάνουν στις βαθιές υφές της εποχής μας — επικαλούμενοι τη μνήμη, τον μύθο, το γέλιο, τη θλίψη και τη ριζοσπαστική τρυφερότητα.
Το φετινό φεστιβάλ συγκεντρώνει φωνές και οράματα από διαφορετικές ηπείρους και καλλιτεχνικές γλώσσες, προτείνοντας performances ως κοινά τοπία φαντασίας.
Πιστεύουμε βαθιά στην επείγουσα ανάγκη της γλώσσας, στη δυναμική επαναφορά της στη ζωή μας, στην ικανότητά της να συγκροτεί και να συγκρατεί την ομορφιά, τον θυμό, τη μνήμη και τη μεταμόρφωση. Ειδικά σε στιγμές κρίσης, λαχταράμε μια γλώσσα που δεν εξηγεί τον κόσμο, αλλά τολμά να τον κάνει πιο ορατό, πιο διαπερατό/διάφανο, πιο ζωντανό. Ονειρευόμαστε μια γλώσσα που δεν εξομαλύνει την πολυπλοκότητα αλλά αφήνει τις αντιφάσεις να αναπνεύσουν·μια γλώσσα που ανοίγει χώρους για ακρόαση, αναρίγισμα και επανέναρξη.
[Σημείωμα καλλιτεχνικής επιτροπής]